Καλό σύμπαν να 'χουμε!

Έτσι φέρεται να είπε τυχόντας Δημιουργός των Πάντων. Αμ' έπος αμ' έργον, λοιπόν, άνοιξε τις πύλες της Μεγάλης Έκρηξης κι όλα τα υπέροχα πλάσματά του: ο χώρος, ο χρόνος, το φως, τα σπόρια της ζωής κι η Μόνικα Μπελούτσι, ξεχύθηκαν εμπρός, σμπρώχοντας ένα το άλλο μέχρι να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, 13,7 δισεκατομμύρια έτη μετά με κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α., πλανητάρχη τον Τράμπ κι εμένα να γράφω αυτές τις ασυναρτησίες. Φυσικά, εδώ δεν πρόκειται για πολιτικό blog, αν και δεν θα ήταν μακρυά απ' την αλήθεια αν θεωρούσαμε ότι η πολιτική δεν είναι άλλο παρά ο τρόπος οργάνωσης των έμβιων εκείνων, που είναι φορείς αυτοσυνείδησης, άρα ένα αναπόσπαστο παρακλάδι του θαύματος και του μυστηρίου που μας περιβάλλει.

Ίσως τα πάντα να οφείλονται στα γονίδια, ίσως πάλι να οφείλονται σ' εκείνη την αχνή ανάμνηση μιας εκπομπής, ενός τηλεπαιχνιδιού που σημάδεψε ένα σωρό τυπάκια της γενιάς μου και στην οποία αποτίνω φόρο τιμής με τον τίτλο, που επέλεξα. Ωραία χρόνια, γεμάτα μαγεία κι υποσχέσεις. Τα πάντα ήταν ένα μυστήριο. Κι έπειτα άρχισαν οι απομυθοποιήσεις: οι γονείς σου δεν ήταν υπεράνθρωποι, ο ιππότης της ασφάλτου ήταν τελικά ναυαγοσώστης, περιτριγυρισμένος από βυζιά, οι αγαπημένοι σου τραγουδιστές ήταν πρεζόνια του κερατά, σεξιστές κι ίσως ρατσιστές, οι συγκεντρώσεις της Ν.Δ. που σε κουβαλούσε, εν είδει εκδρομής, η βασιλική γιαγιά σου ήταν ο πυρήνας της κοινωνικής κατάντιας.

Μια μικρή γωνίτσα όμως, ένα μικρό γαλατικό χωριό αντιστεκόταν και αντιστέκται ακόμα στον κατακτητή ρεαλισμό. Ο ουρανός της νύχτας δεν έχασε τίποτα απ' τη μαγεία των πρώτων χρόνων, είτε θέτε των δικών μου, είτε θέτε των ανθρώπων όλων, απ' τον πρώτο αυστραλοπίθηκο, μέχρι τις φωτογραφίες με πανσέληνο στο Instagram. Η ναυτία του απόλυτου δέους, όταν γέρνει κανείς το κεφάλι πίσω, όταν βαθαίνει το βλέμμα του στο άπειρο (;) στερέωμα, η ναυτία ετούτη ήταν πάντοτε παρoύσα, όσο υπήρχαν μάτια, νωρίτερα δηλαδή κι απ' το αυχενικό σύνδρομο.

Στο θέαμα του έναστρου πανοράματος ένας μέρος του ανθρώπου σωπαίνει, ησυχάζει, παραλύει. Τα χάνει. Κι όταν σιγά-σιγά η συνείδηση επιστρέφει στα καθεστηκώτα της έδρανα, είναι γεμάτη αστέρια κι ερωτήματα κι όχι stars και απορρίματα, όπως όταν σηκώνεται απ' την τηλεόραση. Είναι γεμάτη ερεθίσματα, γεμάτη κίνητρα να κατεβάσει και να μελετήσει τόμους, να στήσει τηλεσκόπια και δίκτυα τηλεσκοπίων και ραδιοτηλεσκόπια, να διαμετρήσει όλο και μεγαλύτερους υποχθόνιους επιταχυντές, να σκάψει υδάτινες παγίδες όλο και βαθύτερα στη γης, να αποχαιρετίσει δορυφόρους γεμάτους εξισώσεις, που είναι μια άλλη λέξη για την περιέργεια και το όνειρο.

Κόκκινοι γίγαντες και άσπροι νάνοι, λοιπόν. Ένα ταξίδι που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις ρατσιστικές διαιρέσεις της ανθρώπινης ηλιθιότητας, αλλά με τη στιχουρχική της ίριδας και τη λήθη της ανθρώπινης φθαρτότητας. Ένα blog ακόμα (έλεος!) για μια αγάπη, που απορώ πώς έμεινε τόσον καιρό ξεχασμένη, σ' αυτή την συμπυκνωμένη γωνιά ενός επίδοξου κοσμοναύτη.