ΙΩ - Μια φλόγα άσβεστη

Η όμορφη ιέρεια πέρασε τη μισή ζωή της από τη μία ταλαιπωρία στην άλλη, καταδιωγμένη διαρκώς από τις ιδιοτροπίες, με τις οποίες το 'χαν πάντοτε συνήθειο οι ισχυροί να μαστιγώνουν τις πλάτες και τα πεπρωμένα των ταπεινών. Αν εξαιρέσει κανείς τις μεταγενέστερες εκλογικεύσεις επί του μύθου, ποτέ δε θα μάθουμε τα αισθήματα της ίδιας. Πέρασε όλη της ζωή της έρμαιο στις διαθέσεις δυνάμεων ανώτερων, πέθανε κάποτε σαν πλάσμα αδύναμο, άβουλο και βασανισμένο.

Ή μήπως όχι;

Ετούτη η όμορφη δορυφόρος κυρά, σε πείσμα όσων θεωρούσαν την καρδιά της σβησμένη από μύριους αιώνες και το δέρμα της ρικνό και σημαδεμένο από πλήγματα έξωθεν, φαίνεται να παλεύει γεμάτη ζέση και γεμάτη απ' τις αντιθέσεις μιας ζωντανής ψυχής. Στην αγκαλιά του Διός, διόλου δε διακρίνουμε την ψυχρότητα της ήττας ενός βιασμού, μα κάθε άλλο. Μπολιασμένη διαρκώς ζωή από την παρουσία και τον έρωτα του θεού, κυοφορεί μια δική της νέα ζωή, μια πυρκαγιά που την κάνει άσβεστα ποθητή. Γιατί φαίνεται να την αγάπησε στ' αλήθεια, τούτη εδώ, ο μέγιστος Δίας. Υποταγμένος κι ο ίδιος στην βαρύτητα κάποιου νόμου, παρ' όλα αυτά δεν την εγκαταλείπει στιγμή στο ατελεύτητο ταξίδι της απ' το Ιόνιο στην Ιλλυρία κι απ' τη Σκυθία στον Καύκασο. Με όλες του τις δυνάμεις παλεύει να συνδράμει την αγαπημένη κόρη και ν' απαλύνει τα δεινά της.

Κάποτε, ίσως, τα βάσανα φτάνουν σε κάποιο τέλος. Η Ιώ δεν ξεχνά στιγμή τα χρόνια των διωγμών. Γυναίκα πλέον κρατά απ' την όμορφη δαμάλα, που ήταν κάποτε, εκείνο το στοιχείο που την ξεχώριζε και την έκανε θαυμαστή, μέσα στην τρέλα και στον ίλιγγο της φυγής: να αλλάζει διαρκώς χρώματα.

Ιριδίζουσα και παλλόμενη, μέσα στα μάγια και τις θειούχες σκόνες της, φτιασιδώνεται ασταμάτητα για χάρη του κύρη της. Μεγαλώνει, χωρίς ποτέ να ξεχνά το χαριτωμένο θηλυκό, που ήταν κάποτε. Την δροσερή εκείνη παρθένα, που μάγεψε την καρδιά του ισχυρότερου απ' τους θεούς, θύμα κι ο ίδιος μιας έλξης που ξεπερνούσε και τους δύο.

Astronomy Picture of the Day
Io over Jupiter from Voyager 1