« ... »
Ο "μέγας" και "λαμπρός" Έλληνας του εξωτερικού δόκτορας Σταμάτης Κριμιζής, τα κατορθώματα του οποίου με χάρη ξεδιπλώνονταν για πέντε ή περισσότερα λεπτά την Κυριακή στο ΠΠΙΕΔ, απάντησε σαν ερωτήθηκε για τον Stephen Hawking (αφήνοντας κάποια δευτερόλεπτα αμηχανίας να πλανηθούν στον αέρα) ότι ο τελευταίος πρόκειται περισσότερο περί θεωρητικού φυσικού, έτσι ώστε δεν θα καταλάβαινε ένα ηλεκτρονικό κύκλωμα ακόμη κι αν του το πετούσες στο κεφάλι. Με αυτά ακριβώς τα λόγια!!!
Οι επιστήμονες είναι βεβαίως άνθρωποι, όπως όλοι μας, και είναι ευνόητο
να υπάρχουν μεταξύ τους έριδες, ζήλειες, πικρίες και ανταγωνισμοί. Όταν
σε φωνάζουν, όμως, ως τιμώμενο πρόσωπο και κυρίως ως θεράποντα και
πρεσβευτή συνάμα του επιστημονικού κόσμου, πολιτισμού και ήθους, θα
έπρεπε να είσαι μετρημένος στις κουβέντες σου, για οποιονδήποτε
συνάδελφό σου υπηρετεί τα ίδια ιδανικά και αγωνίζεται με τον ίδιο ζήλο,
από το δικό του μετερίζι, είτε συμφωνείς μαζί του, είτε όχι.
Φαίνεται ότι το ήθος και η μετριοπάθεια απέχουν απ' τη στάση του Κριμιζή περισσότερο από 20 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά, στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος, παρέα με τον αγαπημένο του Voyager 1 - για ένα μέρος του οποίου ήταν και είναι υπεύθυνος κι ο ίδιος. Η συγκαλυμμένη (?) του όμως απαξίωση προς τον επιστημονικό συνάδελφο, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την υφέρπουσα περηφάνεια του για εκείνη τη γλιτσερή φωτογραφία, όπου δολοφόνος Bush (πατέρας) και Κριμιζής σφίγγουν το χέρι ο ένας του άλλου.
Έτσι καταλήγω ξανά σε μια πάγια θέση μου, πως η ανθρωπότητα δεν έχει ανάγκη από λαμπρούς επιστήμονες, τρανούς καλλιτέχνες ή εμβριθείς φιλοσόφους, οι οποίοι διάγουν τον υπόλοιπο βίο τους σε καθεστώς άκρατης μαλακίας. Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από μέτριους επιστήμονες, καλλιτέχνες ή διανοητές, οι οποίοι σαν περπατούν σε θεωρούν συνοδοιπόρο ή σαν δεν πετούν σου δανείζουν τα φτερά τους.
Ο Κριμιζής που γνώρισα δεν είχε καμία σχέση με αυτά. Στα μάτια μου δε στάθηκε κάτι περισσότερο στη ζωή του, παρά ένας ευφυής υπάλληλος κι ένας βαρετός ομιλητής, όσπερ - από τις απροκάλυπτες ματιές στον αριστερό του καρπό - δεν έβλεπε κι ο ίδιος την ώρα για να φύγει.
12 Μαΐου 2015
« ... »
Φαίνεται ότι το ήθος και η μετριοπάθεια απέχουν απ' τη στάση του Κριμιζή περισσότερο από 20 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά, στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος, παρέα με τον αγαπημένο του Voyager 1 - για ένα μέρος του οποίου ήταν και είναι υπεύθυνος κι ο ίδιος. Η συγκαλυμμένη (?) του όμως απαξίωση προς τον επιστημονικό συνάδελφο, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την υφέρπουσα περηφάνεια του για εκείνη τη γλιτσερή φωτογραφία, όπου δολοφόνος Bush (πατέρας) και Κριμιζής σφίγγουν το χέρι ο ένας του άλλου.
Έτσι καταλήγω ξανά σε μια πάγια θέση μου, πως η ανθρωπότητα δεν έχει ανάγκη από λαμπρούς επιστήμονες, τρανούς καλλιτέχνες ή εμβριθείς φιλοσόφους, οι οποίοι διάγουν τον υπόλοιπο βίο τους σε καθεστώς άκρατης μαλακίας. Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη από μέτριους επιστήμονες, καλλιτέχνες ή διανοητές, οι οποίοι σαν περπατούν σε θεωρούν συνοδοιπόρο ή σαν δεν πετούν σου δανείζουν τα φτερά τους.
Ο Κριμιζής που γνώρισα δεν είχε καμία σχέση με αυτά. Στα μάτια μου δε στάθηκε κάτι περισσότερο στη ζωή του, παρά ένας ευφυής υπάλληλος κι ένας βαρετός ομιλητής, όσπερ - από τις απροκάλυπτες ματιές στον αριστερό του καρπό - δεν έβλεπε κι ο ίδιος την ώρα για να φύγει.
12 Μαΐου 2015
« ... »
Υ.Γ. Σήμερα, κλείνει δεν κλείνει μήνας, που ο αγαπημένος και πεισματάρης της ζωής Stephen Hawking δε βρίσκεται πια στην παρέα των θνητών. Πέθανε έτσι, γιατί ο κόσμος γενικά πεθαίνει κι όχι, ευτυχώς, γιατί του 'σκασε κατακούτελα το κύκλωμα του Κριμιζή. Να πιάνεις να ζυγίζεις τους ανθρώπους, μεταξύ τους, δεν είναι όμορφο. Να ζυγίζεις τις πράξεις τους, ωστόσο, είν' άλλο πράγμα. Όλη η ζωή του Hawking δεν ήταν παρά ένα ατελεύτητο πάλεμα επικοινωνίας, να χτίζει διαρκώς γεφύρια στα γεφύρια που η ασθένειά του σώριαζε. Κι όμως, δε μας ζάλισε στιγμή με τα δικά του πάθη, παρά διαρκώς μπόλιαζε τον κόσμο με τη μαγεία της ύλης και των αισθητών, με το βάθεμα της γνώσης και την αγάπη των ερωτημάτων. Σ' ετούτο το ταξίδι μας θέλησε συνοδοιπόρους. Μας πήρε απ' το χέρι και μας άφησε, πεθαίνοντας, τόσο μακριά, που το μακριά έπαψε να 'χει νόημα. Τόσο βαθιά στ' αστέρια, ώστε κι αυτός ο Voyager δε θα 'χει απομείνει πια μήτε σκόνη της ίδιας του της σκόνης, δισεκατομμύρια χρόνια προτού καν μας πλησιάσει στα μισά.
Σε τούτο τον αληθινό πλούτο ήθους και γνώσης, που μας στερούν άνθρωποι εγωιστές ή κουρασμένοι, έρχεται να προστεθεί άλλη μι' ανάρτηση, πολύ κοντά στην προηγούμενη. Λίγους μόλις μήνες αργότερα, η είδηση ενός θανάτου έφτασε από το πουθενά. Κι ο θάνατος γίνηκε κρίκος κι ο κρίκος αλυσίδα κι έπιασε να παρασύρει το νου στην άλλη άκρη της, μισή ζωή πιο πίσω. Κάπου εκεί, ένας εγώ κι ένας ο θανόντας, μοιραστήκαμε μερικές, ελάχιστες στιγμές, μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, στη διάρκεια μιας εξεταστικής. Κι αν εξαιρέσει κανείς την αλαζονική συνήθεια, που 'χουν τα νιάτα, να σαρκάζουν και να καγχάζουν με το παραμικρό, τα ερεθίσματα και τα μπολιάσματα τελείωσαν εκεί. Άλλη μια χαμένη ευκαιρία, για την οποία θα κρατήσω φυσικά το μερτικό μου. Αλλά ούτε μια στάλα παραπάνω. Η απομυθοποίηση ετούτη, δεν είναι από 'κείνες, που το ζύγι ισορροπεί. Είναι θαρρώ προφανές - μα τ' αναφέρω - πως θλίψη και μόνο θλίψη, για τις χαμένες ευκαιρίες, κρύβουν τα λόγια μου κι ούτε ίχνος πρόθεσης, να σπιλωθεί η μνήμη ουδενός.
« ... »
Πάει κι ο Γούδας!!! Που δίδασκε ενίοτε και το μάθημα της Πληροφορικής, αναζητώντας ένα-ένα τα γράμματα στο πληκτρολόγιο, με το δείκτη μοναχικά προτεταμένο και το βλέμμα όλο ενθουσιασμό, καθώς τσέκαροντας την οθόνη διαπίστωνε την επιτυχή έκβαση του άθλου του. Πέρασε κι αυτός απ' τη ζωή μας, με το βαριεστημένο βλέμμα του ανθρώπου που αναρωτιώταν "πώς διάολο βρέθηκα εγώ εδώ, να διδάσκω αυτά τα ρεμάλια"; Πέρασε απ' τη ζωή μας κι έπρεπε να φύγει απ' τη δική του ζωή, ώστε να μάθω από τις εφημερίδες ότι δούλεψε κάποτε στη NASA. Και σκέφτομαι όλα εκείνα τα όμορφα, που θα μπορούσε να είχε μοιραστεί μαζί μας από τη θητεία του στην επιστήμη κι από εκείνο που ουσιαστικά και όχι τυπικά είχε να μας προσφέρει. Αντ' αυτού, τον θυμόμαστε να παλεύει με το πληκτρολόγιο και τη βαρεμάρα και να μας περνάει, έτσι για να περνάμε. Κρίμα...
29 Αυγούστου 2015
Κηδεύεται ο ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Πατρών Κ. Γούδας
« ... »
No comments:
Post a Comment