Sunday, May 6, 2018

67P

Ένας «ξερός» βράχος θα 'πρεπε να 'ναι το πιο ασήμαντο κι αδιάφορο πράγμα, ένας κόσμος νεκρός. Κι όμως όχι. Μια ξέχειλη χούφτα χιονόσκονης (κλεμμένης από χιλιάδες γυάλινες μπάλες, από 'κείνες που 'χουν στη μέση ένα χιονάνθρωπο, ένα έλατο, ένα καλύβι), μια θύελλα ξεστρατισμένων φωτονίων, μια βροχή απειροσύνης, ίδιο παραπέτασμα που γλιστρά στον ίλιγγο, όλα τούτα είναι αρκετά για τη μεταμόρφωση. Αν η μαγεία καταφέρνει να τρυπώσει σε τούτο το σκοτεινό και παγωμένο κόσμο, τότε μπορεί παντού. Τριάντα-τρία στιγμιότυπα απ' τον κομήτη Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο αποτελούν αναπάντεχη μαρτυρία, ότι η ομορφιά όπως κι η επιστήμη, δεν είναι παρά τρόπος να κοιτάς τον κόσμο.

Την έχω νιώσει, ξανά, αυτή την παραζάλη, να στέκεσαι με τους λαβύρινθους απο-προσανατολισμένους, στο κέντρο μιας ασύλληπτης σφαίρας. Να στέκεσαι σε πέτρα γυμνή, στο κέντρο ενός απείρου που στροβιλίζεται αενάως, γυμνός κι εσύ - ή μάλλον απογυμνωμένος. Ολόκληρος ένα αίσθημα καθάριο κι ανεπεξέργαστο, με τις λέξεις εξαφανισμένες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, από κάποια φυγόκεντρο αναπόδραστη. Όλοι ετούτοι οι αλήτες του διαστήματος είναι για μένα κάποιες Κυκλάδες των ουρανών και το στερέωμα Αιγαίο τους, όσο φτηνά Ελύτειο κι αν ακούγεται τούτο.

Γιατί, όπου κι αν κοιτάξει ο Άνθρωπος βλέπει θραύσματα του εαυτού του. Είναι, μ' αυτόν τον τρόπο, που παίρνει μορφή ο Κόσμος. Δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια πάλευε το Σύμπαν να πάρει σχήμα και δεκατέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια δεν κατάφερνε. Μα σαν γεννήθηκαν τα πλάσματα, σαν αστραποβόλησαν οι ματιές κι οι νόες κι ο Έρωτας, ε τότε επιτέλους, σαν κάπως η ύλη να χαμογέλασε.

No comments:

Post a Comment